یادش بخیر حدودا 2 روز تا سفر بیشتر نمونده بود،هم میترسیدم،هم استرس داشتم،هم خوشحال بودم هم... .اما بیشتر از یک چیز خوشحال بودم،اینکه قراره برم آدم شم،اینکه میرم کلا عوض میشم برمیگردم...

از جلسه آموزشی حج برگشته بودم خونه ساعت حدود 1 بود،داشتم یکی از کتابایی که تو جلسه داده بودند رو ورق میزدم اسم کتاب این بود"پله پله تا ملاقات خدا""راهنمای عمره دانشجویی،همشهری جوان" کتاب جالبی بود؛قسمت بندی خوبی داشت:مثلا قبل از سفر حواستان باشد که ...؛در مدینه حواستان باشد که...؛در مکه حواستان باشد که و ....

تقریبا همشو خوندم تا رسیدم به برگ آخر کتاب با سر تیتر "حرف آخر"؛یک کادر باز شده بود که بالای کادر بزرگ نوشته بود:"حج معجزه نمیکند" و زیرش این متن رو نوشته بود:

"در فرودگاه مهرآباد،چمدان هاش را که از ریل برداشت،فامیل هارا بغل کرد و به حاجی حاجی گفتنشان لبخند زد.یکهو دید خودش است؛دید به کس دیگر ی تبدیل نشده.موهایش را تیغ زده،صورتش آفتاب سوخته شده ولی هنوز خودش است.در همان فرودگاه اولین وسوسه ها و دغدغه ها سراغش آمدند.گیریم ملایم تر و خفیف تر.مثل واکسن رقیق شده،ولی آمدند.

حج معجزه نمیکند چون قرار نیست کسی یک شبه تغییر کند.

چون همه عمر باید با این روح کار کرد تا جور دیگری شود.

در فرودگاه فامیل پرسیدند:"چه خبر بود؟"هر چیزی خواست بگوید نتوانست،حس کرد حج مثل رازی تقسیم نشدنی،مثل یک تجربه عجیب که نمیشود کسی را در آن شریک کرد،برای خودش مانده؛شبیه فیلم ها و افسانه هایی که یکی میرود مرکز زمین یا سیارات دیگر ولی چیزی با خودش نیاورده که مردم حرفش را باور کنند.مثل لال هایی شده که خیلی سعی میکنند کلمه ای را حالی کنند اما نمی توانند.گریه اش گرفت:"خودتون برید.برید ببینید چه خبره"."

متن تموم شده بود.خشکم زده بود.دیگه احساس خوشحالی برای تغییر نداشتم همش ترس بود و استرس،نمیدونستم باید چی کار کنم،بدنم یه جورایی سرد شده بود،فکر میکردم یعنی اگر منم برم و برگردم اینجوری میشم؟باید چی کار کنم که اینطور نشم؟واقعا حالم بد شده بود.راستش الان که رفتم و اومدم نمیتونم بگم تغییر کردم یا نه،یعنی خصوصیه!ولی میتونم بگم که تو این سفر فهمیدم خدا کسیو عوض نمیکنه.کسیو دگرگون نمیکنه.این خود آدمه که باید بخواد عوض بشه و به اصطلاح آدم بشه،ولی اگر آدم از خدا بخواد که کمکش کنه شاید این دگرگونی برای آدم آسونتر باشه!همین!